25

Ik kon niet in het ziekenhuis zitten wachten terwijl de neurochirurg de schedel van mijn zus openmaakte en in haar hersens sneed.

Mijn ouders liet ik in elkaar gedoken tegen elkaar aan achter met Bradley aan hun zij. Ze waren in een week tien jaar ouder geworden. Voor één keer klaagde pap niet over het gebrek aan snoep op nogabasis zoals Mars in de automaat, of het feit dat de parkeergarage een heel uur rekende zelfs als je je auto maar tien minuutjes liet staan. Hij staarde in het niets, zijn dunne schouders hingen naar beneden.

Er was maar één ding dat Alex wilde, maar één ding waarvan ze gezegd had dat het haar zou opbeuren. Het was idioot, maar ik wilde het dolgraag voor haar halen, nu meteen. Ik kon hier niet naar mijn horloge blijven zitten staren. Als ik snel was, kon ik het gaan halen en weer terug zijn in het ziekenhuis voordat ze wakker werd.

‘Ik ben zo terug,’ zei ik tegen mijn ouders en ik pakte ze even stevig beet. ‘Alles komt goed, oké? Ik heb research gedaan naar de arts, weten jullie nog? Hij is een van de beste.’

Het leek alsof ze me niet eens hoorden.

‘Blijf bij ze,’ zei ik tegen Bradley. ‘Ik moet iets halen voor Alex.’

Hij knikte. Zijn ogen waren mat en stonden bezorgd.

Ik haastte me naar de lift en sprong erin, waarna ik ongeduldig op het knopje voor de parkeergarage drukte ook al wist ik dat het daardoor niet sneller zou gaan. Ik sprong in de auto van mijn ouders en reed snel richting hun huis. Ik trapte amper op de rem bij stopborden. Ik vloog naar binnen en rukte de vlizotrap omlaag. Hij moest wel op zolder liggen, dat was de enige plek die ik kon bedenken.

Ik klom de krakende trap op en begon de bergen met dozen die mam hier bewaarde te doorzoeken. Ik smeet babyschoenen, dozen met kerstversiering en de stapel foto’s waar mam nooit aan toe was gekomen om ze in een album te plakken opzij.

Mam kon hem niet hebben weggegooid, want ze gooide nooit iets weg.

Ik zou Alex’ Mystic 8 Ball vinden en iemand de piramide met antwoorden eruit laten halen. Die zou ik laten vervangen door een nieuwe piramide, met alleen maar positieve antwoorden. Het was een gestoord plan – waar zou ik een Mystic 8 Ball-restaurateur moeten vinden? – maar ik kon mijn waanzin niet stoppen. Ik moest iets doen. Ik zou gek worden als ik in de wachtkamer bleef zitten staren naar hoe mijn horloge met tegenzin zijn wijzers rondsleepte.

De dag van Alex’ diagnose had ik uren achter de computer gezeten. Ik had haar ziekte zo grondig als ik kon onderzocht. Wat ik ontdekte benam me de adem. Eerst zou Alex al haar haar kwijtraken als de neurochirurg haar schedel kaalschoor. Daarna zouden de steroïden die de ontsteking in haar hersens moesten remmen als bijwerking haar lichaam laten opzwellen. Een vrouw op een website die ik gevonden had zei dat ze door steroïden in een maand tijd veertien kilo was aangekomen. Als Alex ook nog bestraald zou moeten worden, zou ze uitgeput raken en zou ze als haar haar terugkwam misschien kale plekken houden.

Hoe vaak had ik wel niet gewenst dat mijn zus zou verdwijnen, dat ze geen bewonderende blikken meer zou aantrekken? Binnenkort zou ze onherkenbaar zijn, ontdaan van haar schoonheid. Over een week zou mijn zus een totaal andere persoon zijn.

Het was niet mijn schuld, natúúrlijk was het niet mijn schuld. Maar ik werd opgevreten door schuldgevoelens.

Jij hebt dit gewild, fluisterde een kille stem. Ze nam Bradley van je af en jij wilde dat ze ervoor zou boeten.

‘Niet waar,’ zei ik hardop terwijl ik vocht tegen de schaamte die me dreigde te overspoelen. ‘Dít is niet wat ik wilde.’

Ik negeerde de tranen die over mijn wangen stroomden en scheurde nog een doos open, gooide oude rapporten opzij en gekraste tekeningetjes en de glimlachende teddybeer die onze vader een keer in de zomer voor ons had gewonnen in Hersheypark. Alex en ik hadden zo bitter geruzied om wie de beer vast mocht houden dat papa dertig dollar had uitgegeven om er nog een te winnen, herinnerde ik me plotseling. Daarna pakte ik een foto op van ons gezin dat vakantie vierde in Ocean City toen Alex en ik nog een baby waren. Onze luiers kwamen onder onze badpakjes vandaan en ik kauwde op een plastic schep terwijl Alex op haar duim zoog, en we knepen allebei onze ogen dicht tegen de zon en keken buitengewoon geïrriteerd. Ik legde de foto weg, die zou ik later inlijsten.

Ineens vond ik hem, in een schoenendoos met wat geel geworden oude papieren. Ik trok de Mystic 8 Ball eruit en een envelop die eraan vastplakte met een of ander kleverig goedje kwam mee.

Ik zou de Mystic 8 Ball mee terug nemen naar het ziekenhuis, besloot ik terwijl ik de envelop eraf trok en er automatisch naar keek. Het was een officiële envelop van de overheid.

Even staarde ik ernaar in mijn handen.

Normaal gesproken zou ik die terug in de schoenendoos gestopt hebben en naar het ziekenhuis zijn geracet, waar op ongeveer dit moment de in een handschoen gehulde hand van de chirurg zich opmaakte in Alex’ kale schedel te snijden, de anesthesist haar gelijkmatige, diepe ademhaling in de gaten hield en machines piepten en sisten terwijl de verpleegkundigen klaarstonden met bladen vol barbaars uitziende instrumenten.

Dat zou het meest logische gedrag zijn. Dus waarom deed ik dat niet?

Waarom maakte ik die envelop open? Wat dwong me ertoe om erin te kijken terwijl de troebele oogbol van de Mystic 8 Ball me aanstaarde?

Toen ik de eerste pagina scande, sprongen er een aantal woorden in het oog: ‘… officiële resultaten… Stanford-Binet… intelligentiequotiënt…’

Mijn god, het waren de resultaten van de IQ-testen die Alex en ik in groep 6 hadden gedaan. Ik keek naar Alex’ score en vervolgens naar mijn score op de volgende pagina. Ik las het een keer, knipperde flink met mijn ogen, en las het nog een keer. De kamer begon om me heen te draaien en steeds sneller te tollen terwijl ik naar de papieren in mijn hand staarde. Hoe kon dit? Er moest ergens een foutje zijn gemaakt, een hapering in het systeem. Het moest een computerfout zijn.

Ik controleerde de namen boven aan de pagina’s nog een keer. Maar er was niets veranderd. Alex en ik hadden verschillende burgerservicenummers en verschillende leraren. Die informatie was allemaal correct, dus moesten de scores dat ook zijn.

Hoe kon dit?

Ik was slim. Doodgewoon, huis-tuin-en-keuken-intelligent. Een gemiddeld pienter kind, dat je in elk klaslokaal door het hele land vond.

Alex daarentegen was een genie.